وقت باقیمانده را غنیمت شمار

  وقت بسیار کم است و فرصت چندانی نداریم پس اگر هم اکنون شروع نکنیم شاید فردا خیلی دیر شده باشد هر چند که ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است ، ولی کسی از عمر و از مرگ و زندگی خود خبر ندارد.

( پیامبر خدا (ص) می فرمودند : من وقتی پایم را بلند می کنم نمی دانم تا هنگامی که آنرا بر زمین می گذارم زنده ام یا نه).

   اصلا مگر ما چند سال زنده ایم 50 سال ،60 سال ،70 سال ، چند سال ....؟ حال آنکه نصف آنرا در خواب بسر می بریم و 15 تا 20 سال اول زندگی هم که به کودکی می گذرد. پس چند سال می ماند برای خودسازی ( و باید خودمان را برای راه و مسیر بسیار طولانی آماده کنیم ، برای ابد!)

  خداوند چوب کبریتی روشن به ما داده و از ما خواسته تا با آن فانوسی را روشن کنیم ، چوب کبریت جسم ما و آتش آن ، عمر ما و فانوس ، روح ماست.

  اگر فانوس را روشن کنیم راه را پیدا کرده ایم و برای همیشه نور خواهیم داشت ، هم در دنیا ، هم در خانه قبر و هم در قیامت و آخرت.

  ولی اگر فانوس را روشن نکنیم ، کبریت به سرعت سوخته و خاموش می شود و برای همیشه در ظلمت فرو می رویم (بعضی در همین دنیا در ظلمت فرو رفته اند و این در چهره هایشان پیداست که يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ)(الرحمن 41)

  قبرشان هم تاریک است و در قیامت هم نوری ندارند

(يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَي الظُّلُماتِ اُولئِكَ اَصْحابُ النّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ) (بقره 257)

   پس کار امروز را فردا میانداز و بدان که از دست دادن فرصت ها باعث غم و غصه می شود.(إضَاعَةُ الفُرصَۀِ غُصَّةٌ)(نهج البلاغه کلمات قصار118) و بدان که راهی جز بازگشت به سوی خدا نداریم.